PL

Budynek zakupiono i rozebrano w 1973 r. Zbudowany był głównie techniką zrębową z wtórnymi elementami sumika i łątki. Łączenie belek na węgłach to jaskółczy ogon bez ostatków. Dach był dwuspadowy, krokwiowy, pokryty słomą żytnią. Podczas rozbiórki odkryto ślady przebudowy chałupy. Która miała miejsce prawdopodobnie w latach 30./34. XX w. Przed właściwą odbudową, budynek złożono próbnie w hali. Dzięki temu można było kwalifikować i dopasowywać materiał. Chałupa, tak jak w pierwotnej lokalizacji została ustawiona w zagrodzie frontem do drogi. Podział wnętrza chałupy został odtworzony na podstawie podziału w momencie rozbiórki (potwierdzonego inwentaryzacją budowlaną). Jest to chałupa szerokofrontowa z wnęką kominową i piecem piekarskim dostępnym z przelotowej sieni. Z jednej strony budynku znajduje się kuchnia i połączona z nią komora, za tymi pomieszczeniami od strony podwórza jest pomieszczenie inwentarskie/gospodarcze z odrębnym wejściem z zewnątrz oraz dodatkowa, przejściowa komora dostępna z sieni. Po drugiej stronie sieni znajdują się dwa pokoje (izby) – większy oraz mniejszy, do którego dostęp zapewniony jest jedynie z dużego pokoju. W pomieszczeniu dodatkowej komory za sienią usytuowano schody prowadzące na strych oraz klapę z desek zamykającą zejście do piwnicy chałupy.

Detalem uzupełniającym zagrodę jest charakterystyczny element dla gospodarstw wiejskich: gnojownik. Zagroda ogrodzona jest płotem sztachetowym. Wejście główne do zagrody znajduje od strony południowej. Składa się z masywnej, drewnianej bramy wjazdowej, i furtki dla ruchu pieszego, utrzymanych w tej samej stylistyce i posiadających murowane z cegły węgary. Ogrodzenie jest całkowitą rekonstrukcją, opracowaną na podstawie ogrodzeń występujących w rejonie kędzierzyńsko-raciborskim w 1 poł. XX w.